Ngjela: Ku shkoi beteja e madhe e Saliut dhe Lulit? Revolucionarët lanë armët në tavolinë. Ata donin vetëm…

Pakti i arritur mes kryeministrit të Shqipërisë Edi Rama dhe kreut të opozitës, nuk ka kaluar pa komentuar edhe nga Spartak Ngjela. Në një status në rrjetin social “Facebook”, Kreu i Partisë, Ligj dhe Drejtësi, Ngjela ka shkruar se revolucionarët lanë armët në tavolinë.

Sipas tij, ata pranuan të marrin një zv. Kryeministër dhe pesë apo gjashtë ministra teknikë në qeverinë Rama, për të lënë gjithçka mënjanë.

Ai ka dhënë arsyet e kapitullimi të republikanëve të rinj të Shqipërisë.

Nga Spartak Ngjela

Ithtarët e mëdhenj të Republikës së Re shqiptare, e lanë betejën për republikën e tyre, ende pa e filluar atë. Ata kishin premtuar një revolucion demokratik në Shqipëri.
Çfarë ndodhi?
Revolucionarët lanë armët në tavolinë. Dhe, më këtë rast, ata pranuan të marrin një zv. Kryeministër dhe pesë apo gjashtë ministra teknikë në qeverinë Rama, për të lënë gjithçka mënjanë.
“Në betejë shpesh herë – tha Sokrati në gjyq – duket qartë se dikush mund të shpëtojë nga vdekja nëse i hedh armët dhe kthehet të kërkojë mëshirë nga ndjekësit”
Është një pohim shumë i qartë ky gjykim i Sokratit, por beteja për Republikën e Re në fakt ishte frikë nga përballja me të vërtetën, dhe jo luftë për të vërtetën.
Po le ta arsyetojnë kapitullimin e republikanëve të rinj të Shqipërisë.
l.
Në funksion të një analize, befas, që në fillim na del kjo pyetje: e pra, ku shkoi beteja e madhe e Saliut dhe Lulit për revolucionin demokratik të Republikës së Re?
Beteja filloi me një protestë dhe, pas saj, vijoi me një ngujim politik në një Çadër, ngritur prej tyre në mes të Bulevardit të Tiranës.
Për faktin se qeverisja Rama sipas tyre drejtohej nga krimi, ata kërkonin dorëheqjen e kryeministrit dhe një kryeministër teknik e qeveri teknike, të zgjedhur me konsesus; kërkonin votim elektronik, kërkonin ndryshimin e ligjit për vetingun; bojkotuan Parlamentin dhe nuk u regjistruan në zgjedhje si subjekt elektoral. Brenda kësaj filozofie: ata do të frymëzonin një revoltë masive në Shqipëri.
Por ishin fjalë: ata donin vetëm destabilizim të Shqipërisë.
Në fakt asnjë nga këto kërkesa nuk u realizua. Megjithatë, revolucionarët e braktisën revolucionin e tyre demokratik.
E pra, pasi nuk u realizua asnjë nga ato kërkesa: pse e lanë betejën republikanët e rinj?
Duhet ta ndreqim mendimin: në fakt këta ishin të ndjekur që u fshehën në një çadër, por që nuk rezistuan dot dhe u dorëzuan.
ll.
E vërteta është se ishte pamundësi absolute që këta të mund të bënin betejë me Amerikën dhe me të gjithë Perëndimin, sepse, me frikë, donin t’i shpëtonin ndëshkimit për korrupsion që po iu qëndron mbi kokë si shpata e Damokleut.
Frika asnjëherë nuk krijon dot një arsye të shëndoshë
Por, për të gjetur të vërtetën e këtij kapitullimi, ja cilat duhet të jenë pyetjet që ngrihen për këtë rast:
Pse, pesë ministra që janë staf i kryeministrit dhe që nuk mund të vendosin dot asgjë vetë do ta bëjnë revolucionin demokratik të Republikës së Re në Shqipëri?
Pse, pesë ministra që janë nën drejtimin e kryeministrit Rama do ta bllokojnë këtë në fjalën përpara shqiptarëve si kryeministër?
Pse, pesë ministra teknikë do të strukturojnë Republikën e Re, kur asnjëri prej tyre nuk e di se çdo të thotë koncepti republikë?
Pse, pesë ministra pa fare forcë politike do të ndalojnë përdorimin e atyre miliarda Euro që pretendoi Çadra se do të hidheshin në fushatën elektorale nga një qeveri e inkriminuar me drogë ?
Pse, pesë ministra pa staf, do të garantojnë një republikë të re që pritet të lindë?
Pse, strukturuesit e Republikës së Re, do të kenë më kurajë që ta përmendin këtë republikë, kur vetë i janë dorëzuar ndjekësit për të shpëtuar kokën?
Pse, ndjekësi, domethënë Shtetet e Bashkuara të Amerikës, vërtet mendoni se mund t’i pranojnë më në bisedime “të dorëzuarit” e Çadrës?
Pse, këta të dorëzuar pa luftë, vërtet mendoni se mund të dëgjohen në një fushatë elektorale ku kërkohet pushteti politik?
lll.
Të gjitha këto na tregojnë se në shqiptarët ndërkohë kemi hyrë në një etapë të re. E gjithë kjo që ndodhi në tre muaj ka qenë në fakt një vrer i grumbulluar prej tre vjetësh te pushtetarët e korruptuar që nuk kanë pranuar Reformën në Drejtësi për vendosjen e moralitetit në drejtimin politik institucional të shoqërisë shqiptare.
Këta që të gjithë janë të kërcënuar nga reforma për vendosjen e drejtësisë në Shqipëri.
Ndodhia e datës 18 maj që shkatërroi Çadrën e korrupsionit, dhe shkuarja e të gjithëve kokëulur për të votuar vetingun në Parlament, është një fitore e madhe e drejtësisë që pritet të vendoset në Shqipëri.
E hëna e 22 majit duhet të jetë dita, kur fillon avancimi për triumfin e moralitetit në istitucionalizimin demokratik të Shqipërisë.