Poezi nga Andi Meçaj

Nga Andi MEÇAJ

TE PIJETORJA
“GJASHTË GLLËNJKA TË SHPEJTA”

-Përse këndojnë natën varrezat?!
Më pyeste një i dehur,
tek e shoqëroja me një teke,
më 11 të natës, në të hyrë
të Rrugës së Re, tek pijetorja
“Gjashtë gllënjka të shpejta”.
Nuk i dhashë kurrë përgjigje,
gjithmonë ndërroja bisedë,
jo se nuk kisha përgjigje,
por më pëlqente pyetja,
më pëlqente të besoja
se varrezat dinë të këndojnë,
të këndojnë pa zë.

2011

SHPËRTHIM
GONXHEJE
Ti që s’di t’i shalosh
dallgët,
ti guaskë e humbur
në breg,
ti leshterik i errët
në ag,
ti ëndërr e parë në shumë
pjesë,
ti asgjë-ja mbështjellë
me fjongo,
ti gëzim,
ti trishtim me pak rimel
sysh.

Ti që 14-vjeçe, ke ngjitur 14 shkallë
në asgjë,
ti që në hiçin e bukur të shtëpisë
po pëlcet,
ti që përkëdheljen e mureve
e urren,
ti që fjalët e prindërve i kupton
me fjalor,
ti që do shpërthesh si gonxhe
këtë pranverë,

shikoji dallgët si shalojnë
mbi shkëmb,
sikur harbojnë,
sikur vallëzojnë,
tek shkojnë
të vdesin.

2011
KTHIMI
Erdhëm,
ku erdhëm këtu?!
Këtu ku edhe aromat e dikurshme
s’gjenden më as kornizave,
kornizat kanë 20 vjet mërguar,
mërguar, mureve që na shohin të huaj,
të huaj na puth dhe dielli,
dielli ynë thinjur nga pritja e gjatë,
i gjatë malli për gurët,
gurët, të vetmit që njohën kthimin,
kthimin tonë klandestin.

2011

LOJA
Na vinte të loznim
me kostrat* e saj,
t’ia përkëdhelnim,
t’ia shkulnim,
pastaj, ta përqeshnim
për fytyrën tërë quka,
ta godisnim me top,
tek hidhej hopthi
si shoqet e tjera.

Një ditë,
ia mbathi me të katra
prej nesh,
prej nesh nuk dilte më
të lozte,
lozte me kukulla, ëndrra,
vetmuar në dhomë,
asnjë s’shqetësoi
mungesa e saj,
tek zhurmonim lagjen
me zërat tanë cingritës.

Doli vetëm,
kur qukat i ishin zhdukur,
kostrat i puthnin supet,
e bukuria, të verbonte
më shumë se dielli.

Atëherë i lamë lodrat,
me top e syllambylla,
iu qepëm pas,
u bë për ne, loja
më tërheqëse
në botë.
*bishtalecat
2011

NINA-NANA
TE RRUGAKRYQ
Te rrugakryq, rrugojnë,
të gjallët, të vdekurit,
të varfrit, të pasurit.
Venë e vijnë arixhofka me xunkthe
krahëqafë, femra të kolme
me stringla gjithfarë,
shortare që duan të të rrëfejnë
fatin, kur s’të plas fare,
Tutje-tëhu shikon akëcilë, shajnitur
nga vrushkulli i ujërave të qiejve,
miqëri që përrallisin sho-shoqin
deri në mbrëmje, shtriga
me fshesë mes këmbëve
që fluturojnë e cijatin
në vend të zogjve.
Andej-këndej shikon
gëzimin e hidhërimin
ngjitur si me zamkë
në fytyra gjindeje a qensh,
tek vërdallosin vetmi
kotnasikoti,
derisa dielli të soset,
mbrëmja të bjerë,
e gjithkah të vallojnë,
ëndrrat, dashuritë.

Ç’e bukur shtëpizë, ç’e bukur
dritësore, te rrugakryq!
Aty mëmza, mënd kërthinë,
aty hënza, trokëllin rrëken*.

*lodër fëmijësh që tundet dhe zhurmon
2011

KATËR STINË
IKU, UNË PRISJA,
KË PRISJA?!
Iku, unë prisja,
kë prisja?! As tani s’e marr vesh.
Iku me erën hajdute të marsit,
mbi atë anijen gërdallë të Velos,
mori dhe puthje dhe përqafime në valixhe,
për dashuritë tona nuk kishte vend,
pastaj me një shami ma përkundi
dhe ma shkundi pikëllimin e fundit
që mbaja për kohët e vështira të vetmisë,
tani as kafeja s’më shijon pa pak pikëllim
dhe unë prisja, kë prisja?!
As atëherë s’e mora vesh,
kur ajo më pëshpëriste ta prisja
me erën e ngrohtë të pranverës!

2010

VITET QË RRODHËN
I mbyllëm vitet që rrodhën
në kuti të vogla, të mëdha,
i ngjeshëm valixheve të çngjyrosura,
thasëve plastikë, xhepave që u grisën
nga gëzimet dhe hidhërimet.
Në flokë thinja, në fytyrë rrudha,
në zemra copëza kujtimesh
që i lexojmë rrallë.
Faturat e dritave dhe të ujit
i paguam dje,
telefoni nuk ka ardhur ende,
por na duhet të ikim
atje ku s’na njohin më,
apo na kanë harruar.
Dy të huaj si ne
ngarkojnë plaçkat,
kanë punë të lehtë
me gjënë tonë të pakët,
Vetëm librat rëndojnë,
megjithëse i përgjysmuam.
Kamioni ikën,
mbyllim derën
dhe dorëzojmë çelësat
e viteve që rrodhën.
2010

SHTËPIA E MADHE
I vogël, shtëpia më dukej e madhe,
i madh, shtëpia më ngjan e vogël.
Muret më njohin,
rrinë seriozë,
nuk vishen më gaztorë
duke më argëtuar si dikur.
Nuk është më drethkla
që më përqafonte shpesh
me degëzat e saj të holla
dhe gjethet e mëndafshta,
tani gjelbëron dhomën e kujtimeve të mia.
Nuk është më bufeja
ku pjatat dhe filxhanët kinezë
bënin paradë mode,
tani zbukurojnë
tavolinën e madhe të kujtesës.
As divanet dhe kolltukët e kadifenjtë
që ua kisha dërrmuar brinjët me shqelma
nuk janë më,
tani të dashurit e mi ulen në ta
kur i kujtoj.
As biblioteka e vjetër
që nxinte një mal me libra
e që i lexoja fshehurazi
nuk qenka më,
tani ato libra m’i lexojnë gjyshërit
duke tymosur çibukë në qoshe të kujtesës.
Po ai portreti im biond i fëminisë
ku të jetë zhdukur kështu?!
Tani padyshim rri varur
në murin më të bardhë të kujtesës.
Po nëna e dashur që më donte pafundësisht
ku të ketë shkuar vallë?!
Tani patjetër është këtu me mua,
duke kujtuar shtëpinë tonë të madhe.
2010

LUGË PAS LUGE
Ai qante,
kërcente shkallët
një nga një,
kishte frikë nga luga,
ishte i vogël,
nëna qeshte,
kërcente shkallët
dy nga dy,
bëhej aeroplan,
helikopter,
anije,
ta hante lugën.

Dhe lugë pas luge,
u bë i madh,
ëndrrat e vogla,
kurse nëna u tkurr,
një topth lëmsh i bardhë.

2010

RRUGICA FSHIN
APATME GOMË
Kjo rrugicë
që i fshin hapat me gomë
dhe i fsheh në gji
dashnorët e trembur të natës,
e bisedon me zë të lartë
me barbonin e ditur Andon.
Është si një kryefamiljar
që çdo mbrëmje të dashurit
i do në tavolinë.
Sarën që fshin lotët
në flokët e të bijve,
berberin që pi birra
nën dritën e hënës,
Sokratin që ia nxin syrin gruas
dhe në mëngjes pendohet,
poetin që në gjumë
ua vjedh ëndrrat fëmijëve
dhe pakistanin e urtë Mohamed
që të jep një “Selam Alekum”
në vend të dorës.

2008

KJO DRITË MË TRANSFORMON

Kjo dritë më transformon ngadalë
në një zog fosforeshent,
përplas krahët dhe ngre në shpinë
kujtimin e gjërave të humbura,
që vazhdojnë të luajnë kukafshehtazi,
me atë djalin e vogël biond,
me pantallonat e shkurtra dhe faqet tërë quka.

Kjo dritë më transformon ngadalë
në një tingull ende të panisur,
që në udhëtim hap çantën,
derdh në të rrugë e rrugica,
shtëpi laramane e njerëz të vegjël,
zhurma të zbehta, të flakura.

Kjo dritë më transformon ngadalë
në një fëmijë transparent,
që në ecjen e parë rrëzon botën kokëposhtë
dhe atëherë fillojnë të bien,
pemët me rrënjët e tyre, macet dhe zogjtë,
kafshët e tjera bashkë me pyllin jeshil.

Kjo dritë më transformon ngadalë
në një shpirt që qesh e qan dhe kërkon
të dalë nga goja ime.
Ia ndiej shtrëngimin si një gaforre,
atëherë mbyll çdo dritare, çdo portë,
shtrihem sërish pranë teje
dhe të them “mirëmëngjes”.

2006

RRUGA DREJT
QYTETIT
Rruga drejt qytetit
ka pluhur,
sy anës pemëve.
Makinat që zhurmojnë
janë lodrat e fëmijërisë sime,
Ky burrë u bën roje
bletëve dhe kujtimeve.
Në fusha qentë lehin,
ruajnë dhëntë dhe zërin.
Autobusi sjell
ndenjëse të zbrazura
dhe mendime.
Ky zotëria pranë meje thotë:
-qyteti nuk është më fëmija
me pantallonat e shkurtra,
tani ka vënë kravatë, pantallona xhins
dhe një okë xhel në flokë.

2006

QIELLI PIKON QUMËSHT
Qielli pikon qumësht,
zogjtë sjellin mëngjesin
dhe aromën e vesës,
nata mbyll grilat, vetëvritet,
ngjyrat dhe rrugët
fillojnë të çelen
gjinj të vegjël, të mëdhenj,
lypësi im personal
veshur kravatë dhe kostum,
s’pranon më mëshirë,
të dielave është pushim,
qeni endacak,
më vështron me sy fëmije,
belbëzon,
njerëz të hekurosur fillojnë
rizgjimin e rrugëve,
nga flokët, rrobat dhe supet
u rrjedh qumësht.

2007

NJË STACION ËSHTË
SI NJË VALIXHE
Ky stacion që flet
të gjitha gjuhët e botës,
që ha shpejt e shpejt
një sanduiç,
që pi bashkë me birrën e ftohtë
pengesat e jetës,
që sheh vajzat që venë e vinë
me një buzëqeshje të madhe,
është si një valixhe,
që nuk kompletohet kurrë,
sepse gjithmonë
diçka mungon.
Biondja këtë vit,
nuk erdhi më,
kamarierja gjeti,
një tjetër dashnor,
gungaçi shkoi,
në një qiell të ri,
vogëlushja pëlqeu,
një tjetër stacion
afër detit,
ndërsa zoti Demir,
u vesh dhëndër,
për të gjashtën herë.
2008