Lirikë
Këtu ku jam s’më rrihet pa të parë,
atje ku je s’vij dot se më sheh ti.
Dhe sosen netët, sosen sa ngadalë.
Dhe fluturojnë mëngjeset si veri.
Më dhe dikur shpirt e shpirt të dhashë,
dhe qysh atëherë s’po ngryset ajo ditë,
padita dhe padite, the dhe thashë,
fitova sytë e tu, humba të mitë.
Dhe duart më braktisën. «S’jemi të tuat”!
Asaj i përkasim!» thirrën duart.
«Asaj i bindemi!» thirrën mendtë.
Mbeta kalli, krejt i yti, krejt.
Ne bëmë dhe braktisëm një çudi.
Tani në fusha bares zemërvrarë.
Atje ku je s’vij dot se më sheh ti,
këtu ku jam s’më rrihet pa të parë.
A thua do të vish
duke qeshur
Endet një muzg përzier me brymë
dhe vetmia lind përsëri vetmi,
shkon çalë-çalë nëpër rrugë.
Përse më ke thënë harromë?!
Fillikat tani, më mbyt bukuria.
Diç dua të them e nuk mund ta them.
Mëkat të flasësh
kur fjalën e saktë
nuk e gjen.
Do të kisha harruar, por s’mund të të
harroj,
se endet ky muzg, ngaherë do të endet ky
muzg.
Vjen një mëngjes, ngaherë vjen një
mëngjes,
Ose bie shi, bie shi me litarë
dhe vetmia lind përsëri,
dhe ndarja ka një moshë,
për shembull një vit, dy ditë, tre orë …
Rritet moj, rritet, ndarja jonë.
Këtu kemi qenë, kemi shkuar kaq pranë.
Na kanë ndarë mure, xhama, pemë,
na ka ndarë syri ynë!
Por endet një muzg përzier me brymë,
jam krejt i sigurt tani dhe kam frikë
se një ditë do të vish duke qeshur.
Jam krejt i sigurt se do qajmë
nën sytë e qeshur.
Sytë e tu
Sytë e tu, sytë e tu!
Sa mirë e dinë sa e bukur je,
Sidomos kur zbret bujarisht kësaj jete
Për t’u barazuar me ithtarët e tu!
Ka qenë Afërdita, Kamadeva, Tanusha,
Këto gra pa varre,
Fantazi që prekin
Dhe u falin format e tyre
Të gjallave.
Sytë e tu, sytë e tu!
Misteri i tyre
Nuk e fsheh pemën,
Pemën tropikale ku dielli flijohet
Për puthjet e thjeshta.
Misteri i tyre nuk më fsheh mua;
Sado që habitem me mirazhin tim
Në kopshtin me liana të syve të tu.
Kur do të kujtohen sytë e tu
Se buka dhe paqja lypin ushtarë?
Kur mbyllen ata,
Unë përjashtohem
Në tokë të shkretë.
Fjalët vdesin në një poezi
Që kam zor ta shkruaj.
Baladë
Po flija poshtë lisit hijerëndë,
Kur erdhën e më zgjuan: Ngrehu, të do Ana!
Muzikë më të bukur s’më kishin ndier veshët.
Atë që solli lajmin nuk e pashë.
U gjegj me jehonë shpirti: Të do Ana!
Një fill drite përshkoi kujtesën, ëndrrat,
Dhe malli shpejt u gdhend si fytyrë vajze.
Mendja m’u çel si dita: Të do Ana!
Qirinj e korba u fikën: Të do Ana!
Viset e shpresës u mbushën plot me rrugë,
Gjaku sërish këndoi: Të do Ana!
Në fill të zërit shkoja dhe mendoja:
E di pse jam si firifiu, ka kohë,
Një fytyrë perëndeshe në udhë humba.
Andej-këndej u enda duke qarë,
Nga turpi që s’më donin rashë e fjeta
Nën hijen e lisit degë-rëndë.
O ti që flet e s’dukesh, a vërtet
Më do ajo tani apo jam n’ëndërr?
Përse më fshihesh, o zë kaq i sinqertë?
U hap mbi kodrat e verdha një deriçkë,
(Kraharori im kërciti si dërrasë)
Mes lulesh e gajtanësh ngriti sytë
ajo që nuk u bë më shumë se vajzë.
Qeshi dhe foli: Pse më prure këtu
Ende pa të dashur shumë mirë?
Përse m’i hodhe gjithë këta xhevahirë?
E mora për dore trishtimin
E mora për dore trishtimin,
Shkova ta mbys në lumë,
Po rrjedha ishte e cekët.
E hodha në krah si hobe,
Shkova ta hedh nga shkëmbi,
Por toka ishte afër.
Atëherë e lidha në djep,
Dy ditë e net e përkunda,
Po gjumi s’e zuri.
Tani bares në rrugë
Me trishtimin tim në fytyrë:
Më falni u them të gjithëve!
In memoriam
Poeteshes greke V.S
Jemi gjallë dhe të rinj, por fati ynë i ndryshëm
In memoriam i kthen orët kur qemë bashkë
Në udhëtimin e gjatë jugut të Greqisë,
Në atë rrugë të lumtur,
Në atë rrugë fatkeqe
Ku miqësitë pllenohen me farën e mallit
dhe ikin.
Metër pas metri ne bëheshim pasqyra
Për t’u parë jetët tona qysh nga fillimi.
Greqia bleronte mes portokallishteve,
Qeshte dhe qante në sytë e tu,
Si një kopsht ylberesh
varur në ballkone.
Dhe këndel lumi i vendlindjes sime
lëshohej pa zhurmë mbi ujëvara magjike.
Fjala ish bërë qiell, qiell pa sekrete,
Në det të hapur i lëshuam mirazhet,
Ikën ato të gëzoheshin vetëm.
Për Persefonin a Hadin nuk folëm.
Kur rruga u sos ishim marrë vesh në heshtje,
Në heshtjen që s’ishte as shqipe, as greke.
Tani unë mund të flas për ty
Duke ngjyer një fletë me bojën e kalemit të kaltër,
Duke ngrënë përgjysmë një mollë të kuqe,
Por, ah gjysma tjetër, ndoshta do të vdesë.
Jam i fortë, i paepur,
Nuk kam për t’i derdhur
lotët e ndarjes.
Le të avullojnë brenda kurmit tim,
brenda kurmit tim që ka kohë është Jon.
Koha është ndalur…
Koha është ndalur pranë nesh dhe sheh
Si ngasim shtrirë livadhe fluturuese
Nëpër endje të forta që pllenojnë edhe gurin.
Ç’ë kjo botë e purpurt, e sfungjertë?
Ç’ë kjo lule e ëmbël, e përditshme
Që mbin te unë dhe lulëzon te ti?
Sot i emërtova gjërat panumërim
Vetëm me dy fjalë: Eva dhe Adami!
Kthehu këndej, shikomë ashtu siç di,
Shikomë gjithnjë, të shkëmbehemi gjallë!
Në brigje koha pret e pret
Me ca sy të kuq që shndrisin lakmie.
Një çast po të humba
Vërshon pleqëria.