Nga Feride Papleka
Shi i hollë si fletë ari
Troket në dritare –
Prag dimri
Një qiell i ulët
Re të hirta që shtohen –
Dimri erdhi pa ftuar
Fillim dimri:
Drita vjen e dobësohet:
Shpresa mpaket
Mbi tokën dimërore
Jeta harxhohet –
Sodis e trishtuar çastin
Njëra pas tjetrës
Ditët ikin më shpejt
Tashmë është dimër
Bardhësi dimri –
Ngjyrë jetëshkurtër
Që frikësohet nga dielli
Pashë ëndërr
Një jetë krejt ndryshe –
Ishte dimër
Në sytë e mi
Hëna e zbehtë
Derdh dritë argjendi
Qyteti është i heshtur
Ka rënë në gjumë
Është vërtet dimër
Me libër në dorë
Në netët e gjata
Harrohem nëpër kohë
Mes dimrit të thellë
Vizitoj të shkuarën
Me hap të lehtë
Nën plepin e fëmijërisë
Është strukur përjetë
Parajsa e humbur
Dëborë që bie
Fëmijë që luajnë
Jetë që ikën
Mes borës alpine
Një zjarr bubulak –
Mos është zemra jote ?
Qielli nuk shihet
Një parfum bore
Si ëndërr e bardhë
Një çunak që është im bir
Qesh e qesh
Bora hedh valle
Në errësirën e mbrëmjes
Yje bore –
Ëndërritje e pastër
Lulet janë vyshkur
Në saksitë me ngjyrë –
Kulmi i dimrit
Tërë pasditen
Nga dritarja
Rruga qe e shkretë
Stuhi dimri
Drurë që gremisen
Si ushtarët në luftë
Një grua imcake
E përlotur në rrugë –
Dimër është jeta
Horizonti nxin:
Matanë detit
Një pëllumb i bardhë
Dimër i pakohë:
Në shtëpinë e vjetër
Ëndërroj dhembshuri
Eci në jetën time
Asnjë urë për të kapërcyer
Në anën tjetër
Ngjyrë e hirtë –
Dita dimërore
Pasqyrë dëshpërimi
Sytë më rrinë me lot
Brenda meje
Ka hyrë i ftohti
Faqe shkrimi :
Diell i fshehtë
Që ma ngroh shpirtin
Mbi fletën e pastër
Fjalët dalin cullake
Sido që bën dimër
Era e dimrit
Si zemërim dashurie
Që arratiset
Një rreze dielli
Troket në xhama
Është dimër
Borë alpine :
Malet kanë vënë
Kapuç të bardhë
Vetmi gruaje –
Natë e gjatë dimri
Me emrin pikëllim
Një zemër e qetë :
Çaste të ëmbla
Në acarin dimëror
Vetja ime e dytë
Ecën pa u lodhur
Unë e ndjek pas
Duart e tua
Objekt bukurie
Për dashurinë time
Ëndërr dimri :
Një fotokopje e hënës
Rri varur në mur
Lexoj në ditar
Dikush ka dhënë shpirt :
Natë dimri
Fund dhjetori
Ndërroj kalendarin,
Një vit më pak
Dritë e dobët dimri
Mjegull e dendur
Mendime të errëta
Hija ime
Lëviz në absurd:
Dimri i shpirtit afrohet
Kur kthehem pas
Ca dritëza ndizen –
Çaste lumturie
Rrugë e rrugina
Veshur me brymë dimri
Unë shkruaj haiku
Një lule e çelur
Në mes të dimrit :
Shenjë qiellore
Natë pa gjumë
Natë që nxin
Kur jam larg teje
Engjëlli i vdekjes
Përshkon mendjen time:
Ngjyrë e zezë
Dimër 2002:
Jeta ime
Rrëshqiste në humnerë
Në netët e gjata
Fytyra ime e sëmurë
Si hënë dimërore
Kjo botë pluskuese:
Kujtim i hidhur
Dimër që s’mbaron
Dashuri e humbur
Në këtë dimër
Brigjeve të jetës
Kohë dimri
Kur shoh ëndërr
Dashuria rrëqethet
Dritë e brishtë
Një flatër zogu feks
Pas xhamit të larë
Natë dimri
Qiell i yjëzuar
Pranvera s’është larg
Duke soditur
Një grua që lyp
Dimri ngurron të ikë
Një fije drite
Nuk e di nga vjen-
Fund dimri
I ftohtë therës
Akulli befas shkrin :
Një buzëqeshje burri
Në qiellin e lartë
Retë fillojnë e zhbëhen
Dimri po largohet
Një gjeth më përshëndet
Unë hap dritaren
S’ka më dimër