“Nuk ka kompromis dhe dialog me Edi Ramën. Largimi i Edi Ramës është kusht i panegociueshëm i Partisë Demokratike dhe i opozitës së bashkuar”. Me këto fjalë i përgjigjej Lulzim Basha në 11 prill nga Vlora, ftesës formale që Edi Rama i kishte bërë për të nisur një dialog për zgjidhjen e krizës së mandateve. Janë dy fjali, të cilat shumëkush i dëgjon disa herë në ditë përmes mediave dhe që janë kthyer në moton qendrore të protestave opozitare që nga muaji shkurt.
Janë gjithashtu dy fjali, të cilat përmbledhin një koncept që s’ka Zot ta zbërthejë dhe që përbën de facto paradoksin dhe hallakatjen logjike, me të cilën vepron sot opozita e dalë rrugëve. Në frazën e parë Lulzim Basha njofton se nuk do të ketë dialog me Edi Ramën (lexo: sepse ma punoi një herë në kohën e çadrës). Është qëndrimi i frikësuar e kapitullues i politikanit, që e di se do ta humbasë përballjen qysh në krye të herës. Që e ka të qartë se po shkoi në tryezë me kundërshtarin politik (gjëja më normale e botës në një ambient politik), do të dalë si rruar qethur prej andej.
Largimi apriori i Bashës nga detyra e dialogimit me palën tjetër, detyrë që e ka për shkak të pozicionit që mban dhe asaj që përfaqëson zyrtarisht, na zbulon për të disatën herë një politikan të frustruar nga e shkuara e tij politike, por edhe të pazotin për t’u bërë ballë kthesave e gropave thithëse që momentet e vështira si ky aktuali, i nxjerrin para një lideri politik. Krizën e tij personale përballë Ramës, Lulzim Basha preferon ta shtrijë, duke e bërë krizë të të gjithë panelit që drejton. Nuk flasim se ai na e hedh! Kapitullim pa hapur ende gojën, me fjalë të tjera…
Në frazën e dytë, Basha e bën edhe më të thellë rrëmujën ku e ka futur me duart e tij të gjithë procesin politik në vend. Kërkon largimin e panegociueshëm të Edi Ramës, por bën sikur harron se edhe largimet negociohen. Edhe ato “pa kushte” madje. Të gjitha konfliktet e mëdha e të përgjakshme botërore kanë pasur në fundin e tyre negociata palësh që janë vrarë e prerë mes tyre, por që në fund janë ulur të flasin. Dhe për gjithçka, për të gjitha fobitë, dyshimet dhe mëdyshjet e Lulzim Bashës kur bëhet fjalë për t’u ulur përballë Ramës, fajin e ka 17 maji 2017. Ajo ditë e mallkuar, kur negocioi me Ramën kalimin e këtij të fundit në minorancë në qeverinë që drejtonte, duke kujtuar se e futi në qoshe dhe i mori zgjedhjet. Ajo ditë e “flamosur”, kur Basha kujtoi se fitoi gjithçka, për të kuptuar një muaj e gjysmë më pas se kishte humbur gjithë çfarë kishte në xhepa, ka krijuar një mosbesim patologjik brenda të gjithë opozitës, e më së pari brenda personit të kryetarit të saj.
Lulzim Basha dhe krerët politikë që i shkojnë pas në këto orë po kërkojnë të ribëjnë të gjithë panelin që kanë përballë, vetëm mbi bazën e ultimatumeve dhe largimit të vazhdueshëm nga të gjitha procedurat që bota demokratike ka krijuar për të zgjidhur mosmarrëveshjet brenda sistemit politik. Sa më keq aq më mirë, duket sikur thonë në kor opozitarët, duke kërkuar ikjen e Ramës, por jo zgjedhje të parakohshme, rregulla të reja elektorale, por pa dhënë asnjë koordinatë se çfarë duhet të jenë ato, dënimin e korrupsionit e të trafikantëve të drogës së infiltruar në politikë, por duke penguar e bllokuar me të gjitha mjetet reformën në drejtësi. Paradokse dhe kundërthënie në çdo hap, të cilat në fakt përmbledhin gjendjen konfuzionale në të cilën ndodhet sot “aksioni sublim” i djegies së mandateve.
Në tre muaj pas këtij autogoli të hatashëm, opozita shqiptare vijon të endet pa busull në kallamishtet e krizës që krijoi. Tani që për mandatet e djegura flitet thuajse ekskluzivisht vetëm në emisionet e debatit në darkë apo në fleshet informative, Basha dhe të tjerët e kanë marrë vesh se pranvera nuk solli asnjërin prej objektivave që hodhën në letër në shkurt, kur kujtonin se qeveria i kishte ditët e numëruara.
As frymë popullore, as destabilizim politik, as imponim ndaj qeverisë për t’u dorëzuar, as simpati e përkrahje nga ndërkombëtarët. Përkundrazi, nga dritaret e opozitës hyn vetëm ajër i akullt, i ardhur nga të gjitha zyrat që merren me Shqipërinë, këtej dhe andej oqeanit. Ky është bilanci i opozitës tani që zgjedhjet lokale kanë trokitur në derë dhe kur zakonisht ngjarjet ecin më shpejt se zakonisht. Për momentin Lulzim Basha vijon t’u përmbahet dy fjalive të artikuluara në Vlorë në 11 prill. Të shohim edhe sa kohë do të rezistojë…/Javanews.al
Nese i ka,nga mendja e vet,qenka shume djale i zgjuar,por kam frike se ja ka thene dikush,se edhe ne kete foto,duket si nji id…..jo edhe aq i “squt”.