MILOSAO

Prozë/ Në tren

22:13 - 07.07.19 Gazeta Shqiptare
GSH APP Download on Apple Store Get it on Google Play

Muzgu s’kishte rënë ende.
Dielli po përshëndetej me fushat e pamata që shtriheshin poshtë tij. Lulëkuqet tundnin petalet e tyre të brishta sa herë që puhiza e lehtë e fundpasdites fluturonte mbi to.
Syri i tij, që nga vagoni i vjetër i trenit kapte të gjitha hiret e natyrës. Po i merrte erë një cigareje pa e ndezur atë. Këtë e bënte sa herë i shijonte ajo që i shfaqej para syve. E merrte cigaren, e kalonte lehtë në gishtërinj, merrte frymë thellë dhe e afronte pranë hundëve. Sapo ndiente erën e duhanit t’i ngacmonte nuhatjen, një dehje e lehtë i trazonte këndshëm mendimet dhe ndihej i lumtur në të tilla çaste.
Kishte më shumë se gjysmë dite që udhëtonte.




Ishte i lodhur…
Treni ishte thuajse i zbrazët. Aty nga mesdita kishte parë një grua a vajzë, nuk ishte i sigurt, të largohej përhumbshëm. Balukja e artë që i shkëlqente verbueshëm në diell s’e kish lënë t’ia shquante sytë. E megjithatë i mori për blu. Edhe në ato çaste i kishte marrë erë cigares. Një gëzim i shkurtër i kish ndritur në sy. Kishte parë diçka të bukur…
Që atëherë vetëm ylberi i ngjyrave të fushës përtej xhamit të vagonit i kishte bërë shoqëri.
Ai po e përcillte trenin për në stacionin e fundit…
Dielli po jepte shpirt. Muzgu, pa bërë zhurmë po merrte jetë.
Një zë u dëgjua andej prapa. Edhe një herë.
– Një e qarë foshnje, – i tha vetes.
Sytë blu ia bënë me sy kujtesës së tij. U ngrit. Futi cigaren në xhep dhe u drejtua andej nga vinte e qara.
Një fytyrë e butë, e përlotur dhimbshëm i vetëtinte në mendje sa herë i drejtohej vagonit të radhës për të parë për foshnjën.
Por jo. Ende s’po e gjente atë.
– Shumë vagona qenkan! – gati mallkoi me vete.
Ishte në vagonin e parafundit dhe ndjeu zërin që qante më pranë se kurrë. Ktheu kokën. Në një batanije të vogël, të bardhë ishte ngjeshur dhimbshëm një foshnjë. Dy doçkat e vogla i lëvizte pa kuptim, por shpejt, nëpër ajrin që ishte ende i vakët nga rrezet e fundit të diellit. Fytyrën e kishte të butë, me ca pulla të rozta në faqe që i shquheshin sa herë frymonte thellë, para se t’ia jepte një të qare therëse.

– Si ka mundësi? – tha me vete. – Një foshnjë, këtu? Dhe unë që mendoja se jam vetëm, – u ngashërye ai.
Zgjati duart. E kapi lehtë. E ngriti hopa dhe e mbështeti në gjoksin e tij. Ndjeu një të qarë kërcënuese t’i shponte veshët. U nis me të shpejtë nga kish ardhur.
– Shsh! Shsh! Shshshsh! – përsëriste vazhdimisht.
Mendoi të gjente vagonin e tij, por e la. Një trastë bosh kishte aty.
U ul në vagonin më të rehatshëm që mundi të gjejë. U ul nga dritarja, megjithëse kokën s’e ktheu për asnjë çast andej nga fushat e pambarimta.
S’kishte kohë. Tani kishte foshnjën. I sodiste me imtësi fytyrën, pastaj mbyllte sytë për të parë në e mbante mend. Pothuajse përherë e harronte. Ishte e vogël fare. Edhe sytë ende s’i kishin marrë ngjyrë.
Gjithsesi, sa herë që mbyllte qepallat për t’i kujtuar fytyrën, sytë e saj i vinin në një blu të zbrazët.
Muzgu i kish treguar vendin fundpasdites.
Kishte mbledhur veten dhe tani po shijonte mbretërimin e tij. Ndezi një shkrepëse. Nxori nga xhaketa një qiri që e mbante përherë me vete. Shpesh errësira e gjente jashtë. E ndezi dhe e vuri diku ku s’e rrihte era. Foshnjën e kish zënë gjumi. E mbështolli me xhaketën e tij të arnuar. Nxori lehtazi cigaren nga xhepi i saj dhe filloi t’i mbante erë. Nuk e ndezi. As që e kishte ndërmend. Po i shijonte ato çaste…
2007


Shfaq Komentet (0)

Shkruaj nje koment

Your email address will not be published. Required fields are marked *

* *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.