Edi Rama po e shfrytëzon tërmetin njësoj si Erdogani grushtin e shtetit: si një “dhuratë nga Allahu”. Kjo jo për faktin se kryeministri ka filluar të shfaqet me tespie në dorë dhe të citojë në “Facebook” vargje nga Kurani, por se ai po përpiqet me çdo kusht të rrisë pushtetin e tij personal. Të mërkurën në mbrëmje ai u shfaq në “Porta a Pora”, në “Rai Uno”, për të thënë se ku do të ndërtoheshin lagjet e reja për të pastrehët, që nga “Kombinati” e deri tek “Autotraktorët”, se si do të qe përbërja socio-ekonomike e banorëve të ardhshëm e madje edhe se cilët do të qenë emrat e projektuesve që do t’i konceptonin ato.
Pak a shumë në të njëjtën kohë, ai refuzoi me neveri një propozim të opozitës dhe të ekspertëve të ekonomisë që shihnin si një nga rrugët për të përballuar koston e rindërtimit, pas katastrofës, anulimin apo shtyrjen në kohë të një pjese të koncesioneve të dhëna për oligarkët pranë pushtetit.
Po t’i shohësh veç e veç, këto vendime dëshmojnë për një delir të pamatë autokratik. Ato tregojnë për mospërfillje të asnjë mendimi apo propozimi alternativ, apo të asnjë vendimmarrjeje kolegjiale.
Për shembull, përpara se të flitet për lagje që do të jenë avangarde edhe për një shekull, për projekte nga ato me të cilat kryeministri u mburret darkave miqve të tij oligarkë, për habitate të përziera, ku do të bashkëjetojnë të prekurit nga dridhjet e 26 nëntorit me tinejxhërat e ‘start Up’-eve që do të ngrihen, a nuk do të qe mirë të merrej në konsideratë një propozim i Shoqatës së Ndërtuesve? A nuk do të ishte më racionale që shteti të blinte fillimisht rreth 2500 apartamentet e pashitura deri më tani për të strehuar aty të mbeturit pa shtëpi? A nuk do të qe më ekonomike që banorët të strehoheshim menjëherë, pa kosto hotelerie, ushqimi, shërbimi, në pritje të projekteve grandomanë, që do duhen më së paku dy-tri vite që të përfundojnë? Pse Rama vendos vetë personalisht me Boerin apo Casamontin, pa marrë asnjë mendim alternativ?
Të njëjtat dilema mund të ngrihen edhe ndaj refuzimit për të prekur PPP apo koncesionet. Duke lënë për një çast mënjanë debatin për korrupsionin apo mbajtjen e pushtetit përmes tyre, ajo që nuk kuptohet është se si një njeri i vetëm vendos se çfarë do të preket dhe çfarë jo, ende pa ditur koston përfundimtare të dëmeve dhe paratë e mbledhura për t’i përballuar ato? Ndërsa në janar qeveria shqiptare pret një konferencë të madhe donatorësh, a nuk do të qe për shembull atëherë momenti kur Rama të shpallte se i kishte siguruar të gjitha paratë që i duheshin dhe nuk kishte nevojë të ngacmonte as rrugën 300-milionëshe të Milotit, as sterilizimin dhe as “Check Up”-in?
Por, jo, ai flet që tani me arrogancën dhe vetëbesimin idiot të atij që merr vendime pa njohur të dhënat.
Pikërisht ky lloj voluntarizmi autokratik ishte ai që rezultoi i dështuar në 26 nëntor. Pas gjashtë vitesh shpenzimesh marramendëse për të bërë makijazhin e qendrave të qyteteve, për të thelluar borxhin në emër të mbajtjes me punë të oligarkëve, në ditën e tragjedisë rezultuam të ishim shteti ku xhenierët gërmonin me duar në gërmadha, ku qentë duhet të vinin nga Kosova, ku s’ekzistonin mjetet e kërkim-shpëtimit, ku Durrësi nuk kishte as pajisje për të matur amplitudën e tërmetit dhe ku munguan aq para sa për të zhvendosur nga pallatet e Thumanës 24 viktimat e ardhshme, që i braktisëm mbi një varr të hapur.
Dhe në vend që kjo katastrofë të shërbente për të zënë mend nga dështimi i shtetit piramidë, që i nënshtrohet vullnetit të njëshit, ajo, në të kundërt, po përdoret për ta shumëfishuar pushtetin e tij.
Ashtu sikurse ka pushtuar ekranet, ashtu sikurse po kërcënon mediat e pavarura, ashtu sikurse po përdhos publikisht Erion Veliajn, ashtu sikurse po xhiron video ku shfaqet si aktor, ashtu si po fryn në mënyrë makabre historinë e trishtë të të birit, po me të njëjtën mënyrë delirante dhe autoritare Edi Rama po sillet edhe me vendimet që i përkasin së ardhmes.
Ai ka vetëm një obsesion. Ta shfrytëzojë tragjedinë me 51 të vdekur vetëm për të kontrolluar gjithçka dhe për të rritur pikët personale në sondazhe. Në emër të këtij deliri, sot s’po konsultohet me njeri, sot po flet për projekte grandomane, sot po forcon mitin e paprekshmërisë së nja dhjetë oligarkëve. Dhe pikërisht për këtë, ai është tani dyfish më i rrezikshëm. Pasi 26 nëntori na tregoi se piktori nuk e bën dot edhe zjarrfikësin, se shteti estetik prej letre që ngriti në gjashtë vite, rezultoi një kështjellë rëre në ditën që na duhej. Ndaj, dhe po vazhduam në të njëjtën rrugë, do të jemi edhe më zbuluar nëse natyra vendos të “hakmerret” sërish.
