Nga Bajram Sefaj
Nuk mundem. Nuk jam në gjendje. Nuk di pse. Jam disi i çekuilibruar…
– Merre librin, lëri fjalët. Lexoje dhe ulu e shkruaj! – si me ton kërcënimi të zbutur e plot flakë e urdhërese, i foli ajo.
U struk edhe më. U zvogëlua. Gati sa nuk humbi krejt në(n) hijen e saj!
– Nuk, mundem, nuk di…, – të gjorit, të gatshme, sa edhe shpëtimtare, si dezhurn iu gjendën pranë, këto dy fjalë…
Duke e marrë librin nga duart e saj të bardha, si me pahir, shikimi i sharroi luginës, midis cicave të saj, të shëndetshme e plot gufim flakërues.
U nis. Iku…
Humbi, si shurra e pulës…, humbi!
Vëllimi me poezi nën sqetull, që, një fjalë… fjetur kishte në titull, filloi t’i lëvizte, si të ishte një send i gjallë. Nuk dihet pse e si, mendja i vajti te tregimi i gjatë “Metamorfoza” i Franc Kafkës. Kjo fanitje kishte lidhje me të vërtetën se, ditë më parë, kishte lexuar romanin e shkurtër e fort të goditur, me titull “Miku i Kafkës”, të shkrimtarit kroat me emrin Miro…
Veç sa zuri këndin e preferuar të leximit, në dhomën e gjumit, që, njëherazi i shërben edhe si kabinet pune e dhomë leximi, me nxitim e, më një zjarrmi të panjohur deri aty, jo prajshëm, por, me nxitim e grabitshim, mori librin e hollë e të gjatë, bash siç ishte trupi i vetë autores.
Në çast, ndodhi diçka e jashtëzakonshme. Ai nuk ishte më libri i saj. Ishte ajo vetë!
Lakuriqësia e shtatit të saj kishte zënë tërë hapësirën e shtratit të gjumit. Edhe ai vetë lakuriq kishte rënë mbi të…
Në vend të leximit, fletë për fletë, e poezi për poezi, varg për varg, ai lexonte trupin e saj të imagjinuar. Fletë për fletë e varg për varg, veç sa nuk ia hëngri tëra azatet a zarzavatet e trupit. Nga qafa e gjatë, sytë e shkruar bojë qielli, goja buzëtrashë, si të ënjtura, me dhëmbë të bardhë, gjuhë të valë, gushë e fyt…, një copë herë u ndal në kraharorin e saj, veç sa nuk i ishte ndarë fryma në zbritje e sipër luginës midis bregoreve të hareshme, krejt të harlisura e të trembura…
Mezi doli nga ngushticë e ngushtë e bregoreve të haresë, për t’ia thithur majat e thepisura të cicave… rrëshqiti barkut petë, ndaloi në oazën gurrë, në shkretëtirë të kërthizës, aty, si buzëshkrumbuari kur digjet në shkretëtirë, pi ujë dhe etjen nuk e shuan dot… eci (të)poshtë, për një çikë u ndal te Mali i Vogël. Gishtat topolakë ia kaloi malit të dendur. Zogun e trembur dhe të pakrahë ia shpuploi të tërin, ia çnduki, në atë Mal të Vogël, fryti i pjeshkës së dikurshme, të paklonuar, iu shfaq krejt i freskët dhe i mbuluar me një rigë të tejdukshme leshi të imët…
Nuk vajti më tutje. E zuri gjumi plot ankth, e gërhimë…
Kishte fjetur me librin e saj të hapur, as vetë pa e ditur në cilën faqe ishte. Pa e ditur asfare cili vakt i ditës a i natës ishte, kur kishte ndodhur ai akt i habitshëm…
Me librin, të ndrydhur e plotë njolla mbi të, sikurse mbrëmë (diku) të ishte prishur një virgjëri, në takimin e sotëm me autoren, pasi ia kallëzoi, fill e për pe, historinë e leximit të saj, ani pohoi ajo, kështu, bashkë me librin tim, paskam hyrë në letërsi…
Së paku në një zgëq të saj, tha me zë të mekur, por me kënaqësi të mbytur, gjersa po e ndreqte fustanin e verës, që mezi ia bënte zap plantacionin e trupit të gjatë, të bëshëm e të shëndoshëm.
Fustani i lehtë veror i ishte mbledhur e zhubravitur midis kofshëve, në përpjekje që t’ia fshihte Malin e Vogël të trazimit të madh…
Në sytë bojë qielli, pakëz të përgjumur, si të përlotur, i kishte ngelur e njëjta rreze shkëndije…
(verë, 2017)